بیماری در ارتفاع
گزارش هایی درباره ی تلاشهای بدون نتیجه در صعودبه کوه اورست وهمچنین درباره ی سرمای شدید? فرود بهمن ودیگر ناکامی ها شنیده ایم.شرایط فیزیکی هر یک ازمحیط های ارتفاعات مختلف به قدری با آنچه همیشه عادت داشته ایم تفاوت داردوبا قرار گرفتن درارتفاعات اعمال بدن تغییر میکندو بدن مابا فشار کم درارتفاعات روبروست .این واقعیتی روشن است که درارتفاع بیش از5000 پا (1524متر) توانایی انجام کار بدنی تحت تاثیر قرار میگیردوهرقدرارتفاع بیشتر باشد،تاثیرات مربوطه شدیدتر است.برروی هم بادر نظر گرفتن اکسیژن مصرفی بیشینه(vo2 MAX )فردممکن است انتظارات کاهشی رابه مقدار 3تا5/3 %برای هر 1000پا صعود بالاتراز5000 پا درظرفیت استقامتی خود داشته باشد. باتوجه به شکل انجام کار بدنی واکسیژن مصرفی بیشینه درارتفاعات خیلی زیاد یعنی در حدود 25000پا به مقدار 60%یا بیشترکم می شود.البته باوجود چنین کاهشی درانجام کار بدنی که بسیار زیاد می شود،باید متذکر شدکه این مقادیر توسط افراد سازگار به ارتفاع وکوهنوردان حرفه ای بدست آمده است.این سازگاری کوهنوردان به نوعی هماهنگی فیزیولوژیکی اطلاق می شود که از طریقه مواجهه شدن دایمی باارتفاع حاصل شده است وانجام کارهای بدنی رابه طور قابل ملاحظه ای بهبود می بخشد.درمورد فردسازگار نیافته درارتفاع 18000پا به بالا(5488متر)نیاز به اکسیژن اضافی کمال اهمیت را پیدا می کند.
