ورزش ووشو
ووشو نام ورزش رزمی سنتی چینی است که دارای قدمت چند هزار ساله و تنوع حرکتی فراوان می باشد . در میان عامه مردم چین از ووشو با نام کونگ فو هم یاد می شود .
مردم نواحی مختلف چین بواسطه آداب و رسوم قومی خود و نیز با توجه به شرایط جغرافیایی محل زندگیشان ، شکل های متفاوتی از این ورزش را ابداع ، تمرین و بنمایش گذارده اند . در ورزش رزمی ووشو از تکنیک های متنوع دست و پا و نیز از سلاح های مختلفی همچون چوب ، شمشیر ، زنجیر و ... استفاده می شود .
قدمت ووشو در کشور چین به زمانهای بسیار دور که اولین صورت های اجتماعات بشری در جوامع اولیه بوجود آمدند ، باز می گردد . در آن زمان به منظور حفظ سلامتی ، درمان بیماری ها ، افزایش بنیه جسمانی و طول عمر و تعلیم مهارتهای نظامی به افراد آن جوامع ، حرکاتی ابداع گردید که بسط و گسترش آن در طول ادوار مختلف ، به ورزش زیبا و جذاب ووشوی امروزی بدل شده است .
در حدود پنج قرن قبل از میلاد ، یک راهب هندی بنام “? بودهیدهارما “? که با نامهای ( تامو ) و( داروماتائیشی ) هم از او یاد می شود ،بقصد اشاعه تعلیمات مذهبی ،
از هند راهی چین شد .تعالیم راهب تامو شامل مجموعه ای از تمرینات پرهیزگاری و قواعد خشک انضباطی بود که بواسطه وضعیت جسمانی ضعیف ، پیروان وی طاقت تحمل آموزشهای او را نداشته و بتدریج دچار ضعف و بیحالی می شدند . لذا تامو حرکاتی را برای تقویت بنیه جسمانی شاگردان خود ابداع نمود که به ( 18 حرکت دست لوهان ) معروف شد . این حرکات بتدریج گسترش یافته و پایه و اساس سبک های ووشو را تشکیل دادند . درطی قرون 14 تا 16 میلادی چهره های برجسته ورزشهای رزمی بتدریج در معبد شائولین گردهم آمدند و سبک های اصلی ووشو را به تقلید از حرکات حیوانانی همچون پلنگ ، درنا ، مار ، ببر و اژدها بوجود آمدند . لیکن امپراتور وقت که بتدریج از فعالیت های ساکنان این معبد دچار ترس و نگرانی شده و معبد را تهدیدی علیه حکومت خود می دید ، فرمان انهدام و به آتش کشیدن معبد شائولین را صادر کرد . در لشکرکشی امپراتور برای انهدام معبد ، فقط تعداد اندکی از افراد آن توانستند جان سالم از مهلکه بدر این واقعه تلخ تاریخی از سوی دیگر ببرند .موجب انتشار و اشاعه ورزشهای رزمی معبد شائولین که تا آن زمان محفوظ و مخفی مانده بود به سایر نقاط کشور چین گردید ، هر چند امپراتوران برخی از سلسله های حاکم بر کشور پهناور چین تمرینات ورزشهای رزمی را خطری برای حکومت خود قلمداد نموده و انجام آنرا ممنوع اعلام کرده بودند لیکن امپراتورانی هم بودند که خود شیفته این تمرینات بوده و موجبات ترویج آنرا فراهم کرده اند . در دوران سلسله های شانگ ( Shang ) و ژو ( Zhau ) حرکاتی از ووشو بوجود آمدند که برای آموزش سربازان استفاده می شد و همه ساله در پائیز و بهار مسابقات کشتی خاصی بنام جیائو برای انتخاب سربازان نمونه و اعطای عناوین افتخاری برگزار می شد . با ایجاد کاربرد نظامی برای ووشو ، رفته رفته حرکات رزم با شمشمیر ، نیزه و چوب بوجود آمدند . ظهور گروههای نمایش خیابانی بنام لوکی ( Luqi ) که از طریق نمایش حرکات رزمی امرار معاش می کردند ، خود باعث گسترش هر چه بیشتر ووشو گردید . دوران سلطنت سلسله های کینگ ( Qing ) و مینگ ( Ming ) را می توان عصر شکوفایی ووشو به شمار آورد.
در طی سالهای 1912 تا 1949 سازمانهای بسیاری در چین برای ووشو تشکیل شدند مثل انجمن هنرمندان رزمی و انجمن تربیت بدنی و غیره که در گشترش و ووشو نقش مهمی را ایفا کردند . در سال 1928 انستیتو مرکزی ووشو توسط دولت جمهوری در نان حینگ تشکیل شد . در سال 1939 نخستین تیم ملی ووشوی چین در یازدهمین دوره بازیهای المپیک برلین یک مراسم نمایشی اجرا کردند . با تاسیس جمهوری خلق چین ، ووشو بعنوان بخشی از فرهنگ اجتماعی و تربیت بدنی مردم در آمده و به طرز چشمگیری گسترش یافت . در سال 1956 انجمن ووشوی چین در پکن تشکیل شد که با اشاعه حرکاتی همچون فرم ساده شده تای چی چوان ، چانگ چوان ، حرکت شمشیر پهن و باریک ، نیزه و چوب در سطوح مبتدی ، متوسط و عالی در بهبود همگانی شدن ورزش ووشو ، کمک شایانی کرد . در سال 1958 نخستین پیش نویس (( قوانین مسابقات ووشو )) توسط کمیسیون ورزش و تربیت بدنی ایالتی گردآوری و تنظیم شد . با راهنمایی های همین کمیسیون و انجمن ووشوی چین ، انجمن ها ، اتحادیه ها ، مدارس ووشو ، انجمن های تحقیقاتی ، تیم های آماتوری و حرفه ای در مراکز آموزشی ، محلات ، شهرها و ایالات تشکیل شدند که شبکه عظیمی از فعالیتهای جمعی ووشو را به وجود آوردند . تیم ها و انجمن های ووشو در برخی از کالج ها و دانشگاهها تشکیل شدند و در برخی از موسسات تربیت بدنی ، رشته تخصصی ووشو برای دانشجویان رشته لیسانس و فوق لیسانس دایر گردید . در سال 1984 درجه استادی ووشو توسط مجلس ایالتی تعیین شد . با تصویب دولت چین در سال 1986 ( انستیتو تحقیقات ووشوی چین ) تشکیل و بعنوان عالیترین مرجع ، هدایت تحقیقات فنی و آکادمیک در زمینه ووشو را بر عهده گرفت . دولت چین با برپایی تورنمت های متعدد بین المللی ، ورزش سنتی خود را هر چه بیشتر به جهانیان معرفی کرد و در سال 1987 نخستین دوره مسابقات آسیایی ووشو در یوکوهامای ژاپن برگزار و فدراسیون آسیایی ووشو ( WFA ) تاسیس گردید . دومین دور مسابقات آسیایی ووشو به سال 1989 در هنگ کنگ برگزار شد و در سال 1990 و طی یازدهمین دوره بازیهای آسیایی پکن ، این ورزش رسما بعنوان یک رویداد رقابتی و بین المللی معرفی گردیده و فدراسیون جهانی این رشته به نام ( IWUF ) تشکیل و فعالیت خود را آغاز نمود . اولین دوره مسابقات بین المللی این رشته در سال 1991 بر پا شده و دوره های بعدی این مسابقات هر دو سال یکبار برگزار می گردد .
ووشو در ایران
این ورزش در کشور ما توسط استاد حسین داودی پناه (داداشی) که یکی از پر سابقه ترین اساتید هنرهای رزمی به ویژه کونگ فو توآ در ایران می باشند و سالیان متمادی به تمرین و مطالعه هنرهای رزمی گوناگون همت گماشته اند ، پایه گذاری شده است . در سال 1366 پیشنهادی از سوی استاد داداشی به اداره کل تربیت بدنی استان تهران ارائه شد که با جلب نظر مسئولین وقت سازمان و موافقت آنان مبنی بر ایجاد تشکیلات مدون برای این رشته زیبای ورزشی ، و پس از گذراندن مراحل کارشناسی ، اولین مجوز فعالیت ووشو تحت عنوان ( تای چی چوان و دفاع شخصی ) از سوی اداره کل تربیت بدنی استان تهران با مسئولیت استاد داودی پناه صادر گردید .پس از بررسی های علمی و تایید اساتید دانشکده تربیت بدنی و علوم ورزشی و دانشگاه تربیت معلم در سال 1368 انجمنی به پیشنهاد استاد داودی پناه و موافقت سازمان تربیت بدنی بنام ( انجمن تای چی چوان و دفاع شخصی ) در حوزه معاونت امور فرهنگی و آموزشی سازمان تربیت بدنی تاسیس گردید و با ریاست استاد داودی پناه فعالیت
های این رشته را در سراسر کشور تحت پوشش قرار داد . این انجمن بعدها به ( انجمن ووشو_تای چی چوان ) جمهوری اسلامی ایران تغییر نام داد . پس از تشکیل فدراسیون جهانی ووشو ، انجمن ووشو_ تای چی چوان ایران در سال 1370 با همکاری کمیته المپیک جمهوری اسلامی ایران به عضویت فدراسیون جهانی ووشو ( Iwf ) درآمد و در سال 1371 با اکثریت آرا به جمع اعضای فدراسیون آسیایی ووشو ( Wfa ) پیوست . در همین سال و در پی اولین حضور رسمی تیم ملی ووشوی جمهوری اسلامی ایران در فستیوال بزرگ جهانی ووشو در شانگهای چین ، مدال طلای مسابقات بر گردن استاد داودی پناه نقش بست و پرچم پرافتخار جمهوری اسلامی ایران بربام جهان به اهتزاز در آمد . تلاشها و پیگیری های مستمر استاد و نظر مساعد مسئولین سازمان تربیت بدنی منجر به تاسیس کمیته ای در سال 1372 تحت عنوان کمیته ورزشهای چینی گردید که این کمیته بعدها به فدراسیون ورزشهای رزمی تغییر نام داده و فعالیت های داخلی و برون مرزی این رشته را تحت پوشش خود در آورد سرانجام در سال 1383 فدراسیون ووشو به ریاست آقای بهزاد کتیرائی شکل گرفت .
